برنامه ريزی و مديريت سیستم اتوبوسرانی درون شهری

مدیریت سيستم اتوبوسرانی

در حال حاضر یکی ار موارد خیلی مهم در کلانشهرهای بسیار بزرگ ترافیک شهری و حمل و نقل می‌باشد. به علاوه کمبود و کاستی در سامانه های حمل و نقل زمینی مخصوصا سیستم حمل و نقل شهری و سیستم اتوبوسرانی باعث عدم رشد و پیشرفت هر شهری به حساب می‌آید. از کارآمدترین شیوه های برطرف کردن این مسئله پیشرفت و توسعه سامانه های حمل و نقل عمومی کلانشهرها است.

با در نظر گرفتن مشکلاتی که این روزها به علت بالا رفتن میزان وسایل نقلیه در کلانشهرها و شهرهای ایران به وجود آمده است، تصمیم گیری برای به کار گرفتن سامانه حمل و نقل عمومی و سیستم اتوبوسرانی از جمله اقدامات موثر به حساب می‌آید. از این رو به منظور استفاده بهینه از سامانه های حمل و نقل عمومی به علت خدمت رسانی ایمن، با قیمت پایین، مستمر و سریع به نیازمندان به سفرهای درون شهری اقدامات بسیاری را بایستی انجام داد.

سیستم اتوبوسرانی در شهرهای کوچک ایران

اتوبوسرانی که از اصلی ترین سامانه های حمل و نقل عمومی در کلانشهرها به حساب می آید، در تمامی شهرهای کشور عزیزمان ایران مانند تهران سیستم اتوبوسرانی نقش بسیاری را در جابجایی های درون شهری و روزمره شهروندان دارد. در شهرهای کوچک ایران سامانه های اتوبوسرانی با در نظر گرفتن نبود سامانه های بروز حمل و نقل عمومی مانند، تراموا، قطار سبک شهری، مترو و سامانه های دیگری از این قبیل نقش بسیار وسیعی را بر عهده دارد و به اجبار به تنهایی جمعیت بسیاری از متقتضیان حمل و نقل عمومی را جابجا می‌نماید.

با در نظر گرفتن جمعیت بسیار زیادی که نیازمند به استفاده ار سامانه های اتوبوسرانی و اتوبوس های دربستی شرکت واحد به دلیل قیمت پایین سرویس اتوبوسرانی و اجاره اتوبوس ارزان نسبت به کرایه دیگر وسایط نقلیه عمومی مانند سامانه های تاکسی رانی که قطعا این مورد مهمترین دلیل تقاضای بالا از سیستم اتوبوسرانی است، سامانه های اتوبوسرانی شهرهای کوچک با مشکلات بسیاری روبرو شده است و به خاطر مسائل مختلفی کارایی مورد نظر را ندارد.

طرح ریزی برنامه مستمر در این حوزه

به جهت مشخصه های مفید و فواید این سامانه،  بالا یردن سطح استفاده از سیستم اتوبوسرانی نیازمند تصمیم گیری های جدی و طرح ریزی برنامه مستمر متخصصین و مسئولین این حوزه می‌باشد.

این نگرانی ها به علت درک کامل تر مسائل و دیگر مشکلات سیستم اتوبوسرانی شهرهای کوچک ایران، مشکلاتی مانند فاصله و امکانات مربوط در ایستگاه ها، استانداردهایی در زمینه مکان یابی، کمبود اتوبوس دربستی و سرویس ایاب ذهاب پیشنهاد راه‌ حل هایی به منظور تصحیح خطوط خدمات رسانی به ویژه در مورد تعدیل ایستگاه ها و ایجاد حداقل امکانات و استانداردهای مورد نیاز ایستگاه ها و بالا بردن استفاده از این سامانه نوشته شده است.

نتایج نمایانگر این مسئله است که در شهرهای کوچک ایران سامانه حمل و نقل عمومی به ویژه سیستم اتوبوسرانی با تمام مزایای این سامانه مورد استفاده مناسب قرار نگرفته است و سامانه در خیلی از موارد مانند ساختار تجهیزاتی و تاسیساتی، ساختار سازمانی و تشکیلاتی مانند مواردی در رمینه استانداردهای مربوطه در مورد مکان‌یابی و فاصله ایستگاه های اتوبوس، تجهیزات لازمه در ایستگاه ها و زمان بندی مناسب حرکت اتوبوس ها با مشکلات بسیاری روبرو است.